با همکاری دکتر کوروش صابری, عضو هیات علمی گروه زبان انگلیسی و زبان شناسی دانشگاه، درس زبان شناسی اجتماعی برای دانشجویان با تدریس دکتر سیدهادی میرواحدی از متخصصان ایرانی مقیم خارج و استاد دانشگاه گرونینگن هلند برگزارگردید.

دکتر سید هادی میرواحدی عضو هیئت علمی دانشگاه گرونینگن (University of Groningen) در کشور هلند هستند. ایشان دوره دکتری خود را در دانشگاه ویکتوریا در ولینگتونِ نیوزیلند و تحت راهنمایی پروفسور جنت هلمز در سال 2014 میلادی به‌پایان رساند. دکتر میرواحدی پس از گذراندن دوره‌های پسادکتری در دانشگاه صنعتی نانیانگ سنگاپور و دانشگاه اسلو در نروژ، به دانشگاه گرونینگن پیوست و در حال حاضر استادیار این دانشگاه است.

​​​​​​​

زمینه‌های اصلی تدریس و پژوهش ایشان شامل چندزبانگی (Multilingualism)، زبان‌های اقلیت (Minority Languages)، و برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری زبانی (Language Policy and Planning) است. دکتر میرواحدی تاکنون تألیفات متعددی در قالب مقاله، طرح پژوهشی و کتاب در این حوزه‌ها منتشر کرده‌ است که بیشتر آنها از طریق صفحه شخصی ایشان در وب‌سایت دانشگاه گرونینگن در دسترس است.

دکتر میرواحدی در این جلسه مشترک به ارائه موضوعات متنوعی در حوزه برنامه ریزی و سیاستگذاری زبانی پرداخت که برای دانشجویان و مخاطبین بسیار کابردی بود و مورد استقبال قرار گرفت.

 

خلاصه ارائۀ  دکتر سیّد هادی میرواحدی در بخش به شرح ذیل است:

برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری زبانی (Language Planning and Policy) که از حوزه‌های کلیدی در جامعه‌شناسی زبان به شمار می‌رود، طی هفت دهه گذشته دستخوش تحولات چشم‌گیری شده است. ریشه‌های این حوزه به عوامل تاریخی، از جمله دوره‌های استعمار و پسااستعمار، بازمی‌گردد و سیر تحول آن را می‌توان در قالب سه دوره اصلی بررسی کرد.

در دوره نخست (۱۹۵۰ تا ۱۹۸۰)، با تکیه بر شعار «یک زبان، یک ملت، یک کشور»، تنوع زبانی اغلب به‌عنوان چالشی فنی و سیاسی تلقی می‌شد. در این دوره، زبان عمدتاً مستقل از زمینه‌های تاریخی، فرهنگی و سیاسی تحلیل می‌شد و نگاه یک‌سویه‌ای بر برنامه‌ریزی زبانی حاکم بود.

در دوره دوم (۱۹۸۰ تا ۲۰۰۰)، ناکامی رویکردهای مدرن‌سازی زبان، توجه پژوهشگران را به پیوندهای پیچیده میان عوامل زبانی و غیرزبانی جلب کرد. در این مرحله، برنامه‌ریزی زبانی نه صرفاً به‌منزله ابزاری برای مدیریت زبان، بلکه به‌عنوان وسیله‌ای برای تحقق اهداف اجتماعی، سیاسی و اقتصادی در نظر گرفته شد.

در دوره سوم (از ۲۰۰۰ تاکنون)، اگرچه ساختارها و رویه‌های سیاست‌گذاری زبانی تثبیت شده‌اند، اما دامنه این حوزه به‌طرز چشمگیری گسترش یافته است. در این دوره، حقوق زبانی در چارچوب حقوق بشر تعریف شده و تأکید بر اجرای عملی سیاست‌ها در بافت‌های اجتماعی به‌عنوان ضرورتی اساسی مطرح شده است. افزون بر این، رویکردهای روش‌شناختی نیز از تمرکز صرف بر ابعاد فنی فاصله گرفته و به‌سوی تحلیل چندبعدی پیوندهای زبان با قدرت، هویت و عدالت اجتماعی سوق یافته‌اند.

این تحولات نشان می‌دهد که برنامه‌ریزی زبانی امروزه نه‌تنها حوزه‌ای پویا در پژوهش‌های دانشگاهی است، بلکه به‌مثابه عرصه‌ای راهبردی برای تحلیل تعاملات پیچیده زبانی در جوامع چندفرهنگی نقش‌آفرین است.

مدیریت بین الملل دانشگاه از زحمات دکتر صابری در گسترش دیپلماسی علمی کشور و دانشگاه تقدیر می نماید.

 

 

شناسه : 20702005